'Welcome to the end of the world'....

Maandag 12 juni, reisdag van Arvidsjaur van Enontikio (Fins Lapland naar Honningsvag, Noordkaap, Noorwegen

Dagafstand 492 km,

7 - 4 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Welcome to the end of the World! Zei de receptioniste bij aankomst op de camping vlak bij de Noordkaap. Wat een indrukwekkende rit hebben we gereden, on-ge-loof-lijk!

Het begon in Finland met een rit door de Finnmarken. We zijn een klein stukje van de route afgegaan om een Sami nederzetting te bekijken. Er zou een offersteen te bewonderen zijn. Het weggetje ernaar toe was prachtig, heel desolaat. Maar er was eigenlijk niks te zien. Behalve een stuk of 10 huizen met vooral heel veel troep erom heen. Volgens mij zin de Sami familie van de zigeuners en woonwagenbewoners. In het land zie je hier en daar wat houten bouwwerken. Ze trekken daar naar toe voor de rendieren en gooien een zeil over het houten bouwwerk en ze zetten een caravan erbij. De rest van hun enorme rotzooi laten ze achter rond het huis, om vervolgens nooit meer op te ruimen (denk ik tenminste).

De Finnmark rijden we verder door in Noorwegen. Op de hoogvlakte zien we veel sneeuwresten en nog meer ijsmeren en zelfs helemaal bovenop de berg behoorlijke rivieren. Het water kolkt er in duizelingwekkend tempo doorheen. Kun je nagaan hoe snel dat beneden in de grote rivier gaat. De enorme kracht van het water wordt in het land gebruikt als ‘witte stroom’. Zal Trump wel aanspreken. Op het ijs op de meren zie de rijsporen van de sneeuwscooters. In de winter is het bevroren water gewoon een weg geworden. Er zijn geen naaldbomen, alleen berken en die zijn er in een bonsai-uitvoering. Tussen de 80cm en 3 meter hoogstens. En dat zijn echt oudere bomen. Blad zit nu in juni nog in de knop verstopt.

Beneden is er weer gemengd bos en zijn de berken weer normale hoogte en staan ze bijna volop in blad.

Een klein misverstand ontstaat in de auto over wel of niet stoppen in een stadje, maar dat is gelukkig al heel snel uit de lucht. Zoals een dierbare vriendin van ons altijd zegt: ‘alles wat je voor het eerst ziet is nieuw, de rest maakt niet uit’. En wat lief dat Fred de auto ineens stil zet bij een paar grote stenen. Hij begrijpt het kennelijk dat ik zwerfkeien wil fotograferen (of accepteert het, hahaha). Luister maar eens naar de Steen van De Dijk. Steengoed voorbeeld waarom deze stenen op de hoogvlakte gefotografeerd moeten worden. Het is eenzaam en heel koud op de hoogvlakte, dus een picknick zit er niet in. Zelfs de koffie in de thermosfles is koud geworden.

Maar we drinken de allerlekkerste, speciaal gekookte koffie, in Karasjok (Noorwegen) in een Samicentrum. In een grote tent bij een houtvuur is het heel aangenaam. We treffen onze schaduwreizigers hier ook en we drinken samen bij het vuur de heerlijkste koffie die we tijden hebben gehad.

De route gaat naar Lakselv. Voordat we Enontekio uitreden hebben we voor de zekerheid de tank weer volgedaan. In Finland is er een vreemde manier van tanken en het duurde even voor we het door hadden. Probleem zat er in dat ik wel een bonnetje wil omdat ik alle brandstof kan declareren J . Uiteindelijk was het simpel, maar je moet het maar net weten… Een Fin die ook bij de automaat moest wachten zonder enkel probleem en vond het geen probleem dat we een beetje stonden te stuntelen.

Zweeds en Noors kunnen we nog een heel klein beetje begrijpen, maar Fins? Nee, daar is echt helemaal niets van te maken. Mijn leraar Latijn zei vroeger als je Latijn kent kun je alle talen herleiden. Yeah, right…

In Lakselv is 1/3 van de tank alweer leeg, door het vele stijgen en dalen. En als ik zie dat er in dit plaatsje met amper 20 huizen wel 3 tankstations zijn beslis ik om de tank toch maar weer vol te gooien. We belanden tenslotte straks aan het einde van de wereld…

Gelijk van stuur gewisseld en dat is maar goed ook, want er valt zo veel te zien nu de route langs de Polsangerfjorden gaat. Dat gaat nooit goed als ik rijd… Heel erg indrukwekkend, vooral na de splitsing met de weg naar Alta. Enorme leisteinplateaus. Wat voel je je dan klein in de wereld.

De eerste van een serie tunnels is gelijk de spannendste. Uitgehakt in de rotsen, met slecht licht en erg smal. Fred rijdt en zijn oogprobleem (MD) is nu een obstakel. De volgende tunnels zijn een stuk beter en ondanks dat we telkens ervoor zorgen dat er niemand voor of achter ons rijdt, rijden we per ongeluk achter een vrachtwagen die een set extra lampen omhoog kan zetten. Dat was wel makkelijk. De een na laatste is de Noordkaaptunnel, 7 km, die onder het fjord doorgaat.

Deze route moeten we overmorgen weer een stukje terug. Het eind van de wereld is immers ‘enkele reis’. En daar verheug ik me nu alweer op. Wat een fantastische route. Je komt ogen tekort, vanwege het uitzicht op het fjord, de weg waarvoor je moet opletten en de rendieren die overal zijn en plotseling kunnen oversteken.

Regelmatig kom je een of twee motorrijders tegen. Respect: wij kunnen het stuur wisselen bij deze enorme afstanden. Zij niet. Maar nog meer respect (of eigenlijk zijn ze gewoon knettergek) voor de fietsers en de wandelaars. Van plaats naar plaats is het meestal ongeveer 130 km. De temperatuur is ‘ arctic’. Vandaag is dat 4 graden met een snijdende koude wind. Er zijn geen wandelpaden of fietspaden, dus ze moeten de Noordkaaproute fietsen/wandelen. Op de camping zie ik ook twee tunneltentjes staan, tussen de enorme campers. Misschien ga ik ooit nog begrijpen waarom.

Wij zitten lekker met de kachel aan met een groot raam en terras met het prachtigste uitzicht en een keukentje. Hier zijn geen restaurants of kookplekken of picknickplaatsen. Er is niks (the end of the world).

Aangekomen in het huisje op de camping zijn we zo blij verrast met het mooie uitzicht op de besneeuwde bergen. Stel je bij een camping niet zo iets voor wat wij kennen. Dit is gewoon op de desolate toendra, tussen de rotsen. Vlakbij is een waterval, deels in ijs en sneeuw. Dat moet natuurlijk op de foto. Grijsfilter, statief en 105mm! (ok 50 gaat stiekem ook mee). Alleen nog even wachten op wat tekening in de lucht. Nu is de lucht helemaal wit, dezelfde kleur als de sneeuw.

Fred ligt even bij te tanken (tukkie doen) en na het eten gaan we op weg naar DE NOORDKAAP BIJ MIDDERNACHTZON.Dit is nog een half uurtje rijden hiervandaan, langs het fjord. En dan zijn we op het uiterst noordelijke puntje van Europa beland. Vanaf daar gaat de reis Zuidwaarts!

Godallemachies, wat zijn we ver weg van jullie allemaal!

Boven de Poolcirkel

Maandag 12 juni, reisdag van Arvidsjaur (Zweeds Lapland) naar Enontikio (Fins Lapland

Dagafstand 560 km,

12 – 22 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Je zou zeggen dat het dodelijk saai is om zo veel kilometers door bomenlandschap te rijden. En dat is het ook…helemaal niet! Na elk heuveltje of bocht is er weer een ander soort uitzicht. Het landschap verandert van hoge oerbossen in taiga, in moeraslandschap en in toendra.

Toen we om 07:15 uur wegreden was het fris en licht bewolkt. Na een kwartier begon het weer te regenen. Nou, kom op, dacht ik, toch ervan genieten! En ja hoor al gauw brak de zon door en bleef het de rest van de dag stralend blauw. Na een uurtje rijden passeerden we de Poolcirkel, die met witte keien is aangegeven. We stappen uit voor een kopje koffie uit de thermosfles en van die heerlijke Zweedse zoete broodjes.

De souvenirswinkel laten we links liggen. We hoeven echt geen certificaat van het passeren van de Poolcirkel. Vanaf hier is het 24 uur per dag licht. Overdag zijn wel de temperaturen een stuk hoger.

Heel vreemd: de temperatuur is best lekker, rond de 20 graden. Maar toch voel je een soort van kou er door heen. De mensen hier vinden het blijkbaar tropisch warm. Ik vind een vestje aan wel aangenaam, maar ze lopen hier in hele dunne hemdjes en ultra korte broeken. Gisteravond waren de plaatselijke kinderen in het meer aan het zwemmen. Het water is hartstikke koud!

Scanbrit heeft nog geprobeerd om iets van bezienswaardigheden onderweg te beschrijven, maar ze kunnen niet veel meer dan benoemen van een kerkje of een museum. Er was ook een waterval te zien, maar die lag behoorlijk ver uit de route. Jammer, want ik houd zoveel van watervallen.

Wel beschrijven ze een optionele route door een natuurpark in Finland, net zo groot als de provincie Utrecht. En die nemen we natuurlijk. Bij toeval zien we een verscholen zomerhuisje staan. Er staan er hier heel veel omdat er veel wordt gevist. We moesten een klein stukje in de achteruit, maar dat was de moeite waard. Het huisje ligt aan een meer en precies dat deel van het meer is helemaal bedekt met ijsschotsen. Met de zon erop, de stralende blauwe lucht en het blauwe water is het een plaatje. Verderop is alles gewoon water.

Ook zien we in het landschap nog veel hopen sneeuw liggen. Heel merkwaardig dat het niet wegsmelt bij een temperatuur van ruim boven de 20 graden. Misschien omdat de ondergrond nog koud is??? Ook naast ons huisje ligt een hoop sneeuw, die niet eens een druppeltje smeltwater vertoont.

Het huisje is piepklein, maar veel gezelliger dan de vorige, dat was een soort kazerne. Je kon zien daar dat men goed zijn best had gedaan om het zo ongezellig mogelijk te maken. Vanuit de kamer hebben zicht op een meer en op niet zo hoge bergen die bedekt zijn met een beetje sneeuw.

We hebben eindelijk de Nederlandse ‘schaduwreisgenoten’ ontmoet. Bij de boot in Kiel stonden ze in de rij naast ons en bij elke overnachting zien wij hun auto ook weer staan. Dat dachten ze dus ook als ze ons zagen. Zij reizen als een schaduw met ons mee. Wij keken allebei op bestemming stiekem of de schaduwreizigers er ook al waren. Kennelijk maken zij dezelfde reis. Daarom ben ik maar even een handje gaan geven toen ik ze zag.

Morgenochtend (het is in Finland een uurtje later) hoeven we geen ontbijtspullen uit te pakken. We hebben hier een ontbijtbuffet. We zijn dus zo weer ingepakt en dan gaan we toch echt op weg naar De Noordkaap. Ongelofelijk dat we zo’n eind weg zijn.

Eindeloos

Zondag 11 juni, reisdag van Ostersund (Froso) naar Arvidsjaur (Zweeds Lapland)

475 km

Zon op: 01:33, zon onder: 23:55

Duur van de dag: 22:22 uur

Gisteravond klaarde het weer helemaal op en zijn we gelijk een mooie wandeling in de natuur gaan maken. Eindelijk een beetje lekkere temperatuur en je hoeft er geen rekening mee te houden dat je voor het donker weer uit het bos moet zijn.

Een beetje vroeg opgestaan vandaag omdat er een flinke rit van 475 kilometer gepland staat. Maar eerst nog even een gezellig ontbijtje en een warme douche voor we op pad gaan. Het zonnetje schijnt en de wereld ziet er gelijk een stuk mooier uit. Onder weg loopt de temperatuur op tot max 20 graden. Dat valt mee want de voorspellingen waren rond 11 graden.

Na een uurtje rijden op de E45 passeren we de ‘grens’ met Lapland. Het is weer fantastisch rijden. Soms is het zelfs druk op de weg, dan is er een tegenligger… en een heel enkele keer moet je een campertje inhalen.

Ik zag een beetje tegen de rit van vandaag (en morgen op) omdat ik had gehoord dat het eindeloos saai is met alleen maar bomen. Maar tot nu toe zitten we ervan te genieten. Een mogelijkheid was nog om de route via Finland te nemen en dan met de nachttrein naar het noorden van Finland. Maar het valt erg mee. De rit is best mooi. Morgen wordt het een rit van 525 kilometer. Kijken of ik er dan nog zo over denk. Dan hebben we bijna 1000 kilometer door Lapland gereden en dan nog is het maar een stukje van dit immens grote gebied. De E45 is prima te rijden. Glad en strak asfalt onder de wielen. Geen fietspad ernaast, maar een soort van greppel voor de sneeuwscooters. Af en toe moet er ineens flink uitgeweken worden om rendieren op de weg te ontwijken. Zit je net even met een muziekje te mijmeren… je schrikt je rot als je op dat moment niet aan het stuur zit.

In een klein bospaadje zag ik ineens een eland staan. Maar je bent dan zomaar honderden meters verder gereden. Fred deed niet moeilijk en gooide de auto snel in de achteruit. Niemand op de weg namelijk. De eland bleef braaf voor onze auto staan om zich te laten bewonderen.

De sami hebben inmiddels velen een vaste woonplaats. Dat zij een nomadenvolk zijn kun je nog wel goed zien. De huizen worden door meerdere families bewoond en zien er redelijk netjes uit, maar buiten is het vaak een bende. Heel veel ladders, hele grote aanhangwagens, fietsen, bouwmaterialen, grasmaaiers en bijna overleden auto’s liggen buiten te slingeren. De auto’s die worden gebruikt zijn stoere bakken en zijn standaard voorzien van 3 enorme verstralers op de grille en/of 4 op de dakdragers.

In Arvidsjaur is een traditioneel kerkdorpje aanwezig dat door de rondtrekkende sami wort gebruikt bij festiviteiten waarvoor ze elkaar opzoeken. Ze wonen dan gedurende de festiviteiten in de piramidevormige hutten van berkenhout. Daarna trekken ze weer verder.

Het huisje is dit keer niet veel bijzonders. Niet echt gezellig en er staan twee aparte smalle bedden die je met geen mogelijkheid naast elkaar kunt zetten. Dat is nogal lastig met ons tweepersoons dekbed. Even terug naar de receptioniste en van haar krijgen we zonder extra kosten een lakenpakketje.

In de lokale supermarkt verbrassen we onze laatste Zweedse Kronen. Morgen zijn we in Finland. En voor de zekerheid… nog een keer volgetankt.

Nog geen last gehad van de beruchte muggen, behalve even tijdens een stop, waarbij we de auto het bos een stukje inreden en naast een stilstaand watertje zetten! Toen werden we overvallen. Dus gauw wisselen van stuur en wegwezen! Geen koffie.

Wildernisroute

10 juni: Reisdag Orsa Gronklitt naar Ostersund (Froson)

305 km,10 – 14 graden. Regen.

Zon ondervanavond in Ostersund: 23:04

Zon op morgenochtend: 02:57

Vannacht verwonderd naar buiten gekeken. De zon gaat wel onder, maar het is om 00:30 uur gewoon schemerig. Maar we zitten nog helemaal niet in de buurt van de poolcirkel,waar de zon niet meer ondergaat. Dit had ik op deze noorderbreedte nog lang niet verwacht. In bed lig ik er nog eens goed over na te denken omdat we op sommige plekken in de wereld pik-en-pikzwarte nachten hebben gezien. Zo zwart dat de er sterrennevels te zien waren. Zo zwart dat het lijkt of de sterrenhemel op je neervalt. En hier is het dus niet eens een donker.

We zijn lekker op tijd klaar voor de reisdag vandaag: Van Orsa naar Ostersund.

De stuga’s die wij huren zijn erop voorzien dat de gasten alles zelf schoonmaken. En ik moet zeggen dat dat tot nu toe vlekkeloos gebeurt. Brandschoon alles. Het schoonmaken is ook zo gepiept. Maar als je dat niet wilt kun je ook laten schoonmaken. Beddengoed ligt overal ruim voldoende, fris en schoon. Maar wij hebben eigen dekbed, kussens en lakens meegenomen, die gebruiken we ook. In het huisje is een droogkast waarin je natte bovenkleding en schoenen te drogen kunt zetten. Wat handig zeg zo’n ding!.

Op de kaart heb ik gezien dat we nog een keer een klein binnen weggetje kunnenkiezen. Voor de rest blijven we de E45 volgen. Deze hebben we al grotendeels vanaf Gotenburg gevolgd. Maar wij vonden het ook leuk om er hier en daar vanaf te wijken. De E45 wordt de Wildernisroute genoemd. Vanaf morgen kunnen we eigenlijk alleen nog maar deze route kiezen. De wegen worden schaarser.

Inmiddels is het landschap veranderd. De gemengde bossen veranderen in taigabossen met naaldbomen, berken en essen. De bodem bestaat uit mossen. Als je erop loopt zak je zo’n twintig centimeter weg omdat het nu zoveel vocht heeft opgenomen tijdens de regen.

De mooie lupines laten zich niet meer zien. De anderhalve meterhoge boterbloemen zijn nu nog maar 20 centimeter. Er zijn velden vol met kleine witte en velden met blauwe bloemetjes. En later, in de buurt van Ostersund, zijn de velden intens geel door de enorme hoeveelheden paardenbloemen.

Het kleine weggetje is iets korter, maar de reis duurt natuurlijk veel langer, wat wij niet erg vinden. Het voert door een vrij onbekend gebied van Zweden en later door een wintersportgebied. Onderweg hebben we wat stops, o.a. bij een hele oude boerenfarm en natuurlijk bij een natuurtoilet, die hier overal zijn, achter elke boom is er wel eentje. Jammer dat het regent. Het is telkens ten noorden van ons prachtig weer, maar zodra wij onderweg gaan lijkt de regen met ons mee te gaan.

De stuga waar we rond twee uur aankomen voor 1 overnachting ligt op het eiland Froson, met een brug verbonden met Ostersund. Prachtig op een heuvel, met uitzicht op het immens grote meer. Finland wordt het land van de 1000 meren genoemd, maar volgens mij heeft Zweden er nog veel meer. Na inchecken (en jippie, wificodes voor in het huisje voor vier apparaten), rijden we naar Ostersund. Een gezellig universiteitsstadje. De enige stad trouwens in dit gebied, Vårmland. Omdat de winkels de komende dagen steeds schaarser worden besluiten we om gelijk maar wat in een restaurant te gaan eten. Grieks, hmmmm, lekker! De komende dagen eten we uit onze eigen voorraadkast in de auto. En ook gelijk nog maar tanken. Nog lang niet nodig, maar we zijn gewaarschuwd om de tank niet te leeg te rijden. Nu maar hopen dat het een beetje gaat opklaren vanavond, zodat we nog lekker buiten op de veranda kunnen genieten.

Morgen weer een reisdag, naar Zweeds lapland.

In de benen!

9 juni, verblijf in Orsa Gronklitt

14 graden,

Zon op: 03.29 uur

Zon onder: 22:36 uur

Het kostte me wat moeite, maar het is me gelukt. Fred heeft geen wekker gezet. We hoeven vandaag nl. niks. We kunnen natuurlijk het kerstdorpje voor de kinderen bij Mora gaan bekijken of Gesunda (de berg bij Siljan) met de stoeltjeslift omhoog gaan. Maar dan zitten we weer uren in de auto.

Bij het ontbijt de kaart van Noorwegen en Zweden nog maar eens goed bekeken. Als je die uitvouwt heb je een behangtafel nodig. En dan is ie nog wel dubbelzijdig. En je verkijkt je enorm op de afstanden op de kaart. Een afstand als Amsterdam – Apeldoorn is er maar een piepklein stukje op. Wat is dit land ontzettend groot!

We komen tot de ontdekking dat we nog een veerboot nodig hebben in Noorwegen van de Lofoten naar de vaste wal. Dick van Asselt had al uitgelegd dat je de expresboot kunt nemen of de lange overtocht en dan vervolgens niet zo veel na de overtocht meer hoeft te rijden. We lopen naar de receptie om op de wifi eens goed uit te zoeken hoe het zit met de vaartijden en de kosten Er gaan er maar drie op donderdag. Als je de boot van 11:00 uur mist, dan gaat de volgende pas om half vijf. Wij houden er allebei niet zo van op de gok bij de veerboot aan te rijden. Liever maar vooraf reserveren, maar dat doen we later op de reis nog wel.

We besluiten om vandaag een beetje rond te gaan wandelen. Dus: in de benen! Rugzakje om en bergschoenen aan.

Buiten is het mistig en heel stil, het lijkt wel een windstille wereld in een magisch feeenrijk. We zijn beland in Sprookjeswonderland! We wandelen in 5 minuten, genietend van de stilte, naar de ingang van het roofdierenpark. Van het mooie oorspronkelijke berenleefgebied is niet veel meer over. Er staan 4.5 meter hoge hekken met daarboven 5 rijen draad. En dan zijn er zelfs verschillende van die hekken achter elkaar. Het lijkt Guantanamo Bay wel. Toch hebben de dieren wel heel veel ruimte en natuur. Er zijn een aantal hele jonge beren. Zo koddig zoals ze over elkaar heen duikelen. Er zijn lynxen, wolven, ijsberen, bruine beren en tijgers. Omdat het leefgebied zo groot is lieten niet alle dieren zich zien. Gelijk hebben ze.

Door de grootte van het park kom je bijna geen andere bezoekers tegen. Als je na een tijdje gewend bent aan de enorme hekken, dan wordt het toch wel de moeite waard.

Daarna nog een mooie wandeling in het bos gemaakt. Er zijn heel veel wandelpaden uitgezet. Vlak bij ons huisje zijn 3 skiliften. In de winter is het hier vast ook leuk. De mist is inmiddels opgetrokken. Er blijft wel een wolkendek, maar het is prima weer en droog! Heerlijk, zo’n dagje op je dooie gemak rondkuieren.

Paardjes en beren

8 juni Arvika – Orsa Gronklitt 360 km, 10 – 12 graden. Dik wolkendek, af en toe flinke regenbuien en soms een zonnetje.

Zon op: 03.29 uur

Zon onder: 22:36 uur

Het was een heerlijke avond daar in Arvika. Lekker bij de haardkachel genieten van het prachtige uitzicht en daarna slapen op de knusse zolder. Wel 10 keer mijn hoofd gestoten aan de schuine wanden. Om half vier was het hartstikke licht buiten en ik was daardoor een beetje in de war. Er was nog genoeg tijd om even lekker door te slapen. Na ontbijt met Hollandse voorgebakken broodjes, lekker warm uit de oven, gingen we op pad richting Orsa. Het was tijd voor de eerste tankbeurt. Voor de liefhebbers de cijfertjes: 1 liter diesel kost 13,47 kroon (ongeveer 1,39 euro).

De route gaat vrijwel helemaal via de E45, maar wij kozen andere weggetjes. Je doet er dan wel langer over, maar het is zo eindeloos mooi. Orsa ligt ten Noordwesten van het Siljan (meer). Jaren geleden hebben wij na Dalsland twee weken met papa en mama doorgebracht in de buurt van Råttvik, dat ligt aan de oostkant van het Siljan. We hebben daarom de route een klein beetje aangepast om bekende plaatsjes nog eens te zien. En wat een feest van herkenning: ja hoor, de onverharde wegen zijn er nog volop. Het is heel normaal als je de borden volgt en op puinweggetjes uitkomt. Geen cruise controle vandaag maar volop schakelen tussen twee en drie. Niets veranderd.

Maar dat is juist zo fantastisch om te rijden. Wel opletten, want de bermen zijn vrij steil dus als je per ongeluk de berm inschuift kom je er denk ik niet meer uit.

En ook Dalarna is zo ontzettend mooi. Veel bomen natuurlijk, maar na elke bocht is er weer een riviertje of een meertje te ontdekken. Gisteren zag ik langs de weg een aangereden lynx liggen en ook elanden lopen hier regelmatig op de weg.

Zowel van Rattvik als van Soderås konden wij ons totaal niets meer herinneren. We zijn nog even in Nusnås geweest, waar de Dalarna paardjes worden gemaakt. Het is nu een grote toeristische bende met hordes Japanners. De traditionele Dalarna paardjes en de rest van de souveniers zijn ook behoorlijk aangepast aan de wens van Aziatische toeristen. Een enkel paardje wordt nog handgemaakt maar de rest van het spul is allemaal ‘Made In China’. De nieuwe tijd, net wat u zegt.

Nog 40 km hierna doorrijden naar de eindbestemming. In Orsa is een groot roofdierenpark. Nu staat er een hek omheen, maar toen wij er waren wisten wij van niks en schrokken wij, papa, mama, Fred en ik, ons een hoedje van beren die ineens vlak naast ons van zich lieten horen. Op de parkeerplek stonden de berensporen toen zelfs om onze auto heen.

Ons vakantiehuisje staat precies op die plek. We hadden geen idee hier bij dit berenpark uit te komen. Dus dit is toch wel een verrassing. De receptie is zo ongeveer gebouwd op de plek waar wij de auto hadden geparkeerd. Dit hadden we natuurlijk nooit verwacht.

Op de voucher zie ik tot mijn schrik dat de receptie al om 15:00 uur dicht was. Het was inmiddels bijna vijf uur. Gelukkig staat er een pincode bij de gegevens en kunnen we daarmee een kluis openen waarin sleutelpakketjes voor de gasten liggen.

Als we binnenkomen is het huis al lekker warm voor ons gestookt. Warm welkom dus. In de berging staan ski’s, sleetjes en laarzen en er is een heerlijke grote veranda met een eigen vuurstookplaats. Ik ga een snelle macaronihap klaarmaken. Na het eten even snel de wifi opgepakt bij de receptie. In het huisje is dit keer geen wifi. Rustig verhaaltje typen vanavond en dan wegdromen in mijn boek. Morgen geen reisdag.

Noordwaarts!

7 juni 2017: Gotheburg – Årvika 298 km, 12 graden

Weinig geslapen, maar toch fris en fruitig en ruim op tijd opgestaan. Vandaag maken we er een mooie dag, ondanks alles!

Lekker op tijd gaan we via de ‘blauwe trappen’ naar autodeck 4 en vinden we zonder probleem onze auto weer terug. Nu begrijp ik waarom men zo veel roltrolleys meeneemt en meerdere tassen. Die zitten nu allemaal barstensvol met drank… Direct onder ons, op deck 3, staat de motorgroep en die beginnen al vroeg de motoren te starten en het gas gaat er flink op. Ze laten hun motoren enorm brullen. Ik lig in een deuk om al dat mannetjesgesputter. De uitlaten lijken er zowat af te knallen, wat een verschrikkelijke herrie. Het duurt hier erg lang allemaal. Er zijn geen douanecontroles, maar toch duurt het meer dan een uur voor we kunnen gaan rijden.

We rijden nog even door het centrum van Gotenburg. Wandelen is er niet bij want het regent verschrikkelijk. Alleen bij een pinautomaat ga ik er snel even uit. Even Zweedse Kronen pinnen. Het is inmiddels bijna 11 uur en nu gaan we eindelijk op weg, noordwaarts! Onderweg bezoeken we een grappig plaatsje Kungålv met allemaal houten huisjes voor een kopje koffie en hoog nodig toiletbezoek.

De omgeving wordt steeds mooier. Ik word er zo blij van. Inmiddels rijden we door Dalsland. Ons welbekend. Plaatsjes als Bengtfors, Billingsfors, Håverud en Mellerud hebben we lange tijd geleden ook bezocht met papa en mama tijdens een prachtige vakantie in Dalsland. De traditionele mooie rode houten huisjes zijn er nog steeds al zijn er nu ook veel overgeschilderd in geel, lichtgroen en grijs. We stoppen bij het aquaduct waar het Dalslandkanaal door een brede goot op pijlers wordt geleid, met een ingenieus systeem van diverse sluizen, een spoorbrug, een snelstromend riviertje en een viaduct. Jaren geleden hebben wij dit bij toeval ontdekt. Inmiddels is het een ware toeristische attractie geworden. Op een camperplek bij het aquaduct parkeren we en zoek ik een mooi natuurtoilet uit. Keuze genoeg. Het regent weer flink en ik voeg een flinke waterval eraan toe.

De route is gewoonweg prachtig. Het begint op te klaren. We rijden niet volgens de route uit de navi, maar zoeken een mooi klein bochtig weggetje ernaast. Door de bochten en de bulten lijkt de weg wel op een traploper. En met de vele meren en fjorden is het genieten. Er wordt streng gecontroleerd op snelheid, dus de cruisecontrol gaat er lekker op. We hebben totaal geen haast. Niemand voor of achter ons, de weg is volledig van ons! Dit is nog eens toeren!

Ik zou willen dat mijn borders in de tuin er zo uitzien als de bermen in dit landschap. Lupines in roze, lila en wit bloeien zoals bij ons het gele koolzaad overal bloeit. En Immense velden vol met hele hoge boterbloemen erdoor geweven.

Rond half vijf zijn we op bestemming in Vårmland. We hebben een schattig houten huisje, met een houtkachel binnen en een veranda. Met vrij uitzicht op het Glafsfjorden. Bij aankomst regent het, maar het begint al snel op te klaren en we genieten op de veranda van een prachtige blauwe lucht, na al die regen en dit keer van twee volle glazen (tot het randje) met wijn. Tot laat in de avond is het nog droog. Het is hier al langer licht dan in Nederland, dat kun je op deze hoogte ook al merken. Binnen ruikt het naar sauna, door de houtkachel, die lekker staat te knapperen. De bedden zijn boven in een soort vide, helemaal van grenenhout. Je moet dan wel via de kamer een piepklein trappetje met hele hoge drempels op naar boven. Dat wordt nog spannend dus.

Vakantiegevoel (?)

6 juni: Hoofddorp – Kiel: 517 km.

Op tijd vertrokken. Zelfs 10 minuten voor de afgesproken vertrektijd. 1 punt gescored voor ‘gewoon doen wat je gezegd wordt’ hahaha.

Het was een beetje regenachtig in NL. In Duitsland licht bewolkt met 23 graden. Lekker weer om te rijden op de prachtige autobanen in Duitsland…. nou die zijn er nu even niet meer. Horst had ons al gewaarschuwd dat de autosnelwegen in Nederland nu veel beter zijn. Dat blijkt, want de ongelimiteerde snelheid is er bijna nergens meer overdag en elke keer als je 10 km ongestoord 120 of 130 rijdt, kun je gelijk weer terug naar 80 of 60. Heel Duitsland is op de autobaan één grote Baustelle.

Maar goed, we komen ondanks veel file op tijd aan in Kiel. Opstellen in de baan voor de personenauto’s. Ondertussen maak ik wat foto’s van de grote stoere Harleygroepen, van autodetails van Porsches en een mooie Lotus, die heerlijk veelgebruikt eruit ziet. De trotse eigenaar zit van trots te glimmen achter zijn oncomfortabele stuur.

Om vier uur rijden we op en checken in. Alleen een klein rugtasje mee. De rest blijft in de auto op het autodeck. De hut is veel ruimer dan de overtochten naar Engeland, Schotland en Ierland. Maar het zijn daarentegen wel stapelbedjes. Ik mag onderin, hoor ik. Ik kijk op zo’n schip altijd dolgraag naar de bedrijvigheid aan wal. De trucks, de motoren en de laatste auto’s die nog oprijden. Maar op deze boot konden we geen goed plekje vinden om te kijken. Dan maar lekker lezen. Fred stelt voor om de vakantie te starten met een wijntje en als ik zeg dat dat veel te duur is op de boot vindt hij dat ik gewoon moet doen wat hij zegt. Zo gezegd, zo gedaan… 2^e punt werd gescoord vandaag. Hij moest wel even 15 euro aftikken voor twee halfvolle glazen.

Het publiek bij het restaurant is hoofdzakelijk 80-plus en moeilijk ter been. Dus het was gelijk dringen toen het restaurant open ging. Na een minuut of tien gingen wij op ons gemak naar de gereserveerde tafel. Even tussendoor Whattsappen om te vragen hoe het toch met Rob gaat, die vandaag naar het ziekenhuis moest. Gaat niet helemaal lekker begrijp ik.

Ik kan niet anders zeggen Het eten was superlekker allemaal. Na de koffie met taart en vanillesaus (2x opscheppen dus…!) moesten de winkeltjes ook even bekeken worden.

De drank is hier zo te zien erg goedkoop. Flessen whiskey worden in belachelijk grote hoeveelheden meegegraaid alsof het zakken chips zijn. Ik koop een lippenstiftje en bekijk nog even de mail. Ik schrok… een mail van Bartimeus.

De zoveelste valpartij en ook dit keer weer letsel.

Ron, je mag echt niet zonder riem en zonder beensteunen en bril naar buiten! En zeker niet zonder begeleider van Bartimeus..

Afspraken zijn weer niet nagekomen. Het blije vakantiegevoel is gelijk weg.

Ik krijg een nare knoop in mijn buik omdat ik samen met veel lieve mensen bij Bartimeus ontelbare pogingen heb ondernomen voor betere veiligheid. Wekelijks, bijna dagelijks is het een aandachtspunt of Ron wel veilig is. Wij hebben weloverwogen de beslissing genomen om op reis te gaan, mede omdat ik ondanks misstanden vertrouwen had in iedereen. En zeker na het goede gesprek afgelopen vrijdag.. Het vertrouwen is nu compleet in de grond geslagen.

Je blijft ervan afhankelijk of afspraken daadwerkelijk kunnen worden nagekomen. Tranen, omdat ik nu even niet meer weet hoe het nou allemaal moet.

Na een heerlijke warme douche in de best wel ruime badkamer in de hut probeer ik het los te laten. In bed lig ik natuurlijk toch over na te denken. Een nacht piekeren kan mij hopelijk helpen om morgen de aandacht ergens anders op te richten.