Helemaal het einde....

Dinsdag 27 juni, Reisdag naar Oslo

3-27 graden

Dagafstand: 218 km.

De laatste dag voor vertrek naar Denemarken, Frederikshavn.

De laatste avond in Skeikampen hebben we simpelweg genoten van de rust en het mooie uitzicht. Vanochtend was er enigszins stress omdat Fred de sleutel van het appartement nergens kon vinden. Ik hielp meezoeken. Alles hebben we geloof ik drie keer uit de auto gehaald, maar niks te vinden. Alle tassen op zijn kop gekeerd, keukenlaatjes en alle kasten gecontroleerd en uiteindelijk kwam de sleutel tevoorschijn, onderin Fred zijn bagage. Ik ben altijd degene die van alles kwijt is en ik besteed een deel van mijn leven aan zoeken naar spullen, maar nu kwam het niet door mij, eerlijk waar.

Nog een rit van een paar uur te gaan en dan zijn we in Oslo. We zijn een beetje stil tijdens het rijden door de prachtige bossen, heuvels, bergtoppen en langs de riviertjes en meren. Wat is dit eindeloos prachtig geweest.

Vanmorgen was er in Skeikampen nog vorst aan de grond. Normaal is de temperatuur hier rond de 22 graden in deze periode, dus dat treffen wij weer. Maar het begint warmer te worden en in Oslo is het ver boven de 20 graden. We moeten zelfs de verkoeling van de schaduw opzoeken. We kunnen de auto parkeren bij de terminal, voor slechts 22 euro kun je een paar uurtjes staan.

Er is een mooie winkelstraat, de Karl Johansgate, met mooie winkels en veel terrassen. Deze straat komt uiteindelijk uit bij het Koninklijk Paleis. Daar is om 13:30 uur dagelijks wisseling van de wacht. Deze wisseling is echt wel leuk om te zien. De nieuwe wacht komt begeleid door een muziekkorps vanuit de Karl Johansgate aanmarcheren, begeleid door ruiters te paard. Oslo is natuurlijk niet zo’n massale toeristenstad als Londen, dus hier kun je in alle rust de boel bekijken. Waar er vroeger sabels werden gebruikt dragen ze nu machinegeweren. In totaal duurt het een half uur.

Er is een beroemd beeldenpark in Oslo, maar daarvoor hebben we nu geen tijd meer.

We kuieren nog even langs de havenboulevard en blijven even in het zonnetje zitten om te genieten. Dan wandelen we langzaam naar de terminal van Stena, die ook aan de boulevard ligt. We zijn te vroeg, maar dat geeft niet. Dan kunnen we nog even een uurtje lezen in de zon. Bij het opstellen van de auto ligt er eerst nog een schip voor Kopenhagen. Het schip voor Frederikshavn is er nog niet. We moeten nog een paar uur wachten. Het is altijd leuk om de bedrijvigheid te zien. Het lossen en het laden, het afrijden en het oprijden van allerlei voertuigen, met of zonder bestuurder. We staan vooraan, dus we zitten best.

Aan boord is het natuurlijk genieten van het heerlijke eten. Dat toetjesbuffet, ohhh goddelijk! Ik ben helaas twee keer geweest en zit nu hartstikke vol. En, onbeperkt wijntjes bij het eten!!! Lekker hoor(en daarna stiekem nog een wijntje meesmokkelen, want dan kosten ze ineens 7 euro….)

Het is nog een heel eind varen in het Oslo-fjord en we kunnen bij de ondergaande zon nog een tijdje op het achterdek van dit mooie fjord genieten. Ik ben er weer emotioneel van. Dit is nl. onbeschrijflijk, hoe mooi dit is. Maar dat hebben jullie al zo vaak gehoord tijdens deze reis…

Ik ben ontzettend nieuwsgiering hoe het met Antoinette in het ziekenhuis gaat. Vanochtend heb ik even contact gehad, maar mijn telefoon heeft helaas de geest gegeven. Er komt geen enkel leven meer uit. Whattsapp lukt niet op dit moment. Lieve Antoinette en Cor, als jullie dit lezen: mijn mail = jolandavanstraaten@gmail.com.

Tsja, en dan is het nu echt einde verhaal. Deze prachtige, onvergetelijke, eindeloze en bijzondere reis zit erop. Morgen worden we wakker in Frederikshavn en dan ruim 1080 km doorkachelen naar huis!

Lieve allemaal, wat ontzettend leuk dat jullie meegelezen en meegeleefd hebben. Ik vond het zo leuk om jullie reacties allemaal te lezen en het heeft mij de inspriratie gegeven om elke dag een uurtje te schrijven.

Bye!!

Daar is ie dan, de zon..

Dinsdag 27 juni, Reisdag naar Skeikampen,

5-19 graden

Dagafstand: 235 km.

We zijn vandaag aangekomen in Skeikampen, een skioord aan het eind van de Peer Gynt weg en hebben een heerlijk ruim appartement.

Vanmorgen hebben we bij het ontbijt nog even het laatste nieuws gehoord over Antoinette. Cor is vannacht teruggereden om de bagage op te halen en rijdt nu weer terug naar het ziekenhuis. Twee uur rijden. Het is niet niks.

Wij zijn al vroeg op pad omdat we graag nog even afscheid van Cor wilde nemen en ik doe Fred geen groter plezier dan ruim voordat we de wekker hebben laten afgaan al klaar te zijn met opstaan. Dus we waren lekker op tijd op pad.

Het is erg jammer dat we weer moeten vertrekken uit deze prachtige blokhut. We zouden dolgraag wat langer zijn gebleven, maar ja, je kunt niet alles hebben. Vannacht was het hier drie graden en op de bergtoppen is een klein laagje sneeuw gevallen. Bij vertrek is het 5 graden. Vandaag zou het wel gaan oplopen tot normale temperatuur van 20-25 graden. Maar ja, dan zijn wij al weg.

Op de route ligt de Magalaupet. Dit is de plek waar Antoinette gisteren is gevallen. We gaan toch maar even kijken. De rivier perst zich hier door een kloof van gesteente met kristallen. Er loopt een pad naar toe over rotsblokken, prima te doen maar Fred laat mij voor de zekerheid geen moment los. We zijn allebei geschrokken van de valpartij van Antoinette.

We rijden nu tussen bergkloven door naar een hoogvlakte. De lucht is mooi blauw met kleine wolkjes. erg mooi weer. Het loopt op tussen 18 graden in het dal tot 6 graden boven. Op de top van een berg ligt een uitkijkpunt, waar een architectonisch bijzonder gebouw staat. In 2011 uitgeroepen tot ’s werelds gebouw van het jaar. Het is een observatiepunt voor wilde rendieren. We moeten flink omhoog lopen vanaf de parkeerplaats. En dat valt in de ijle lucht niet mee. Ik ben geboren om in het Hollandse platteland te fietsen en te lopen. Bergop hoort niet bij mijn fysieke gestel. Na 20 minuten ben ik hijgend en puffend boven en er is inderdaad een prachtig uitzicht over de toendra. Er zijn hier rendieren, vossen, wolven en oerossen. Maar zoals Fred vrolijk mopperend zegt: ze zijn allemaal op vakantie. Geen beest te zien. We gaan gauw weer naar beneden; het is hier reuzekoud en het waait flink. Twee capuchons op en skij-asje aan. Maar het was de moeite waard.

Per ongeluk, door verkeerd instellen van de GPS coordinaten in de navigatie, rijden we van de E6 af en komen we op weg 29 en 27. En dat blijkt eigenlijk heel goed uit te pakken. Wat is dit weer een mooie rustige weg. Dwars door bergplateaus, bossen en weides. De mooiste vergezichten terwijl we nauwelijks iemand tegenkomen. We rijden lekker rustig en genieten van de mooie route. Er zijn flinke steigingen en afdalingen. Net als je denkt dat de afdaling klaar is, komt er weer een hele lange aan. De hele dag staat al in het teken van knappende oren.

Omdat we deze route per ongeluk hebben genomen kunnen we ook nog het oude staafkerkje uit 1251 in Ringebu bekijken. Ik vraag me af of er sowieso in Nederland wel een kerk bestaat uit die periode. Ik denk dat er in Nederland toen nog geen kerken waren, maar misschien zit ik er helemaal naast. Kun je nagaan hoe oud dit kerkje al is. En nog wel helemaal opgebouwd uit hout.

We kunnen nu de E6 volgen, prima weg. Maar we kunnen ook de Peer Gyntroute nemen een van de bekendste tolwegen (onverhard!) in Noorwegen. Dat doen we natuurlijk. Het is weer een uniek landschap: een hoog bergplateau, omringt door bergtoppen met mooie begroeiing en meertjes. Het is niet eens omrijden van 1,5 km na het einde van de Peer Gyntweg staat het appartement voor onze laatste nacht in Noorwegen. Het is een groot ski oord en we hebben een heel ruim appartement met houtkachel en stoomdouche (die ik met geen mogelijkheid aan de praat krijg).

Er is een mooi houten balkon en een ruime woonkeuken dus we kunnen gezellig koken. Overal staan kaarsjes klaar. Dus het wordt een heerlijke avond.

Ze zijn hier wel vreselijk streng op het schoonmaken. We kunnen het voor 56 euro laten doen, of we doen het zelf. Dat laatste natuurlijk. Maar dit keer krijgen we een programma mee voor het schoonmaken, pffffff, hoe vuil kan het zijn na 1 nachtje en hoe ingewikkeld kun je een schoonmaakprogramma maken.. Morgenochtend komen ze controleren. Alsof je weer op school bij de meester of juf moet komen.

Een beetje melancholiek ben ik nu wel na alle indrukken, onvergetelijk allemaal. Dit is eigenlijk de laatste avond van de reis in een huisje. Morgen rijden we naar de Stena Line in Oslo en slapen we aan boord in een hut.

We zullen aankomen in Noord Denemarken, in Frederikshavn en vandaar is het nog 1080 km naar huis. We denken eraan om nog een extra overnachting in Duitsland te doen. Want die afstand is echt te veel. Nou ja, we zien wel!

De dag begon zo goed…..

Maandag 26 juni, Verblijf in Oppdal

5-11 graden

Zon op: 03:25

Zon onder: 23:22 uur

Tsjonge, in tijden heb ik niet zo lekker geslapen als hier in deze prachtige blokhut. Binnen ruikt het naar sauna, heerlijk! De rolgordijnen verduisteren goed, dus eindelijk konden we het donker maken en overal staan mooie windlichten met kaarsen al klaar. Het is zo knus hierbinnen.

We krijgen ook nog een ontbijt in de hoofdblokhut. En wat is dat heerlijk goed verzorgd. We ontbijten tegelijk met onze reisgenoten Antoinette en Cor en wisselen onze plannen voor vandaag uit. Cor en Antoinette gaan een mooie wandeling in Oppdal maken. Wij gaan een stukje rijden naar de watervallen van Åmotan. Hier komen zeven snel stromende rivieren samen in een kloof waarvan vier in een spectaculaire waterval.

Buiten bij de blokhut is het venijnig koud, 6 graden en er staat een flinke wind. Dat belooft wat.

Gelukkig is het enigszins droog en windstil als we gaan beginnen in Åmoken want het pad gaat toch wel erg snel steil naar beneden. Het ‘pad’ naar beneden bestaat uit rotsblokken en boomwortels. En door de regen die vandaag in buitjes naar beneden komt en door de watervallen is het spek- en spekglad en hier en daar blubberig. Je moet elkaar vasthouden om af te kunnen dalen. De uitzichten zijn echter schitterend.

De eerste waterval klettert vanaf een hoogte van 600 meter naar beneden in het dal waar het mogelijk is om aan de voet van de waterval te komen. Zodra de zon doorkomt hangt er een regenboog. Je zou er de hele dag wel willen naar blijven kijken. Maar rond de waterval is het behoorlijk nat. Niet koud, ik moet zelfs een extra t-shirt uitdoen omdat het warm is geworden hier.

Alsof er hier in de totaal verlaten gebied niet genoeg ruimte is om je plas te kunnen doen hebben ze een stukje verderop voor de spaarzame wandelaar die hier komt een natuurtoilet gebouwd. Een piepklein blokhutje met een houten poepdoos. Erg schoon met fris toiletpapier en al. Het is klauteren en klimmen naar het toilet, dus als je nodig moet ben je wel een uurtje onderweg..

Om bij de volgende waterval te komen moet alle meters weer omhoog geklommen worden. Gelukkig is Fred altijd in de buurt om extra steun en handjes te geven. Ik ben een bofferd. Als steun is er af en toe een boomstam en langs de steile rotsen en afgronden kun je je vasthouden aan kettingen in de rotswand. Desondanks klim en klauter ik soms op handen en voeten. Het is eigenlijk niet te doen. Maar wat is het mooi. We liggen elke keer dat ik op handen en voeten moet gaan in een deuk over welk avontuur we nu weer begonnen zijn. Fred is natuurlijk als een jonge hinde, die spurt zo naar beneden en boven.

We hebben nu hoogstens nog maar 1,5 kilometer afgelegd. De totale route is 7 kilometer en gaat verder over wiebelende hangbruggen en we besluiten dat het mooi is geweest en we nemen de kortere route terug. Het pad vervolgen we in de richting van de parkeerplaats en na nog wat loodrecht klauteren en klimmen eindigt dit in een soort alpenweide bij een authentieke boerenhoeve.

We zijn blij dat we weer veilig boven zijn want dit was eigenlijk niet te doen. Als er een valpartij is, dan heb je echt een probleem.

Het schijnt dat hier veel zeldzame bloemen voorkomen, 300 vogelsoorten en nog wilde rendieren. Het is mooi om monnikskap, gentiaan, ridderspoor, alchemilla, saxifraga en al die andere soorten te zien die wij voor veel geld in het tuincentrum kopen hier in enorme bossen bij elkaar staan.

We rijden terug naar Oppdal en onderweg gaan we even bij het kleine houten stiftkerkje uit 1651 kijken en bij de vikingbegraafplaats. Er zouden hier zo’n 800 graven zijn gevonden uit de ijzertijd. Het is nu een groene weide met wat informatieborden.

In Oppdal gaan we naar de Konditori voor koffie met wat lekkers erbij. De pizzaexpres komt langsrijden en het is natuurlijk een idee… In het huisje kunnen we niet koken. Dus we laten pizza’s voor vanavond bezorgen. Voor 45 euro heb je twee simpele pizza’s, geen geld toch?

Tot zover alles in orde.

We rijden net de terugweg als de telefoon gaat. Onze reisgenote Antoinette zegt het display. We krijgen Cor aan de lijn met slecht nieuws. Antoinette ligt honderden kilometers verderop in het ziekenhuis met een gebroken bovenbeen en ze moet geopereerd worden. Zij waren in Oppdal aan het wandelen. Helemaal niet zo steil of wat. Antoinette is uitgegleden. In dit weer is het natuurlijk glibberig en ga je zo onderuit. Uiteindelijk moest ze ook weer teruglopen, ik wil er niet aan denken hoe dat is gegaan.

De ambulance is gekomen en Cor is er achteraan gereden en na een dikke twee uur rijden kwamen ze in het ziekenhuis. Hij had geen idee waar hij precies zat. Wij hadden natuurlijk de kaart op schoot en konden een beetje uitleggen waar hij zat.

Zojuist zijn we weer gebeld en Cor komt vannacht na de operatie deze kant oprijden om alle spullen en papieren op te halen. Hoe ze beiden nu thuis komen wordt morgen bekeken, samen met de Alarmcentrale.

Wij willen dolgraag helpen maar je kunt helaas niets. Wij hopen zo dat Antoinette goed herstelt en we leven met beiden mee.

Dwars door het midden

Zondag 25 juni, Reisdag van Namsos naar Oppdal

9-16 graden

Zon op: 02:34

Zon onder: 23:55 uur

Dagstand: 338 km.

Vandaag een mooie rit dor Midden-Noorwegen naar Oppdal. De reis gaat voornamelijk door mooi glooiend gebied met weilanden en bossen. Vooral de bloemen vallen nu op. Het lijkt wel alsof alles tegelijk bloeit. De seringen zijn in Nederland al lang al uitgebloeid. Hier beginnen ze net in bloei te komen. Hele bossen tegelijk, tegelijk met gouden regen, lupine (die bij ons pas in augustus begint) en de blauwe echte geranium. In het vroege voorjaar is het hier nog te koud en in augustus is de dag alweer een stuk korter. Dus de bloemen moeten hun cyclus in een hele korte periode afleggen.

De route gaat langs Trondheim. En we gaan via een hele lange tunnel onder de stad door om uiteindelijk in het centrum weer bovengronds te komen. Erg leuk om de stad even te bekijken. De grootste bezienswaardigheid is de kathedraal. Maar wij belanden per ongeluk in een klein kerkje, waar achterin een soort van cafeetje is ingericht en waar de daklozen tijdens de dienst even binnen kunnen schuilen en een kopje koffie kunnen pakken. Ondertussen moeten ze natuurlijk wel de preek aanhoren. Het mes snijdt aan twee kanten. Daarna kunnen we voor 18 euro p.p. de kathedraal en het museum bezichtigen. Er was een dienst (vandaag is zondag) en we mochten er niet in. Ook zonder dienst waren we mooi niet naar binnen gegaan. We hebben even een rondje buitenom gelopen, ik heb een appeltje op een trappetje gegeten voor de kathedraal gegeten en toen hadden we het wel gezien.

Even lekker neerploffen bij de Starbucks, lekkere koffie gedronken en daarna gingen we weer op weg.

In Noorwegen zijn op sommige plekken tolwegen. Langs de kant van de weg staat een bord met het tarief en vervolgens worden de kentekens geregistreerd. Er zijn geen tolpoortjes, je krijgt vanzelf een rekening thuis.

We besluiten om de tolweg te vermijden en daardoor hebben we een aantal leuke kleine weggetjes, door glooiend landschap met heerlijke bochten en heuvels.

We komen een beetje te vroeg aan in Oppdal om te kunnen inchecken, maar de beheerder wenkt ons en we mogen er toch alvast al in.

Dan zijn we toch wel verrast. We krijgen een huis dat aan de buitenkant uit 1800-1900 staat. Opgebouwd uit hele dikke houten balken. De kiertjes tussen de balken zijn opgevuld met mos. Wat is dit ontzettend leuk. Binnenin is het nog leuker. Zo ontzettend gezellig ingericht met mooie meubels. Echt overal is aan gedacht om het huiselijk en bijzonder te maken. Alleen de open haard en rendiervacht voor de open haard ontbreekt nog. Nou ja, die fantaseren we er dan toch gewoon bij?

De beheerder kwam vragen of hij misschien even weg kon om een boodschap te doen. Alleen onze reisgenoten werden nog verwacht. Natuurlijk is dat geen probleem. Hij overhandigt ons de sleutel. Omdat het nog vroeg is, is er nog tijd genoeg om een beetje rond te scharrelen. We zijn hier nu helemaal alleen, wat een stilte om ons heen. Een stukje verder is een berghelling die helemaal vol staat met wilde bloemen, heerlijk om er even naar toe te wandelen en dit te bewonderen.

In dit leuke huisje kunnen we alleen niets koken. En, we hebben geen eten bij ons. Dus wordt het uit eten en als onze reisgenoten inmiddels ook zijn gearriveerd rijden we gezamenlijk 6 km naar Oppdal. Het eten in restaurants is hier natuurlijk hartstikke duur. Maar in een heel knus restaurantje vinden we een pizzabuffet voor 15 euro p.p., all you can eat. Hartstikke lekker!

Na het eten gaan we naar de 1^e verdieping van ons huisje voor nog een borreltje gezamenlijk. Het is droog buiten, maar inmiddels wel te koud om nog buiten te kunnen zijn. En nu duik ik weer heerlijk in mijn boek. Spannend verhaal, het roept naar me om uitgelezen te worden.

We blijven twee nachten in Oppdal. Hopelijk kunnen we morgen naar een natuurgebied om een stevige wandeling te maken langs spectaculaire watervallen. Als de zon schijnt hangt er altijd een regenboog overheen. Dus duimen jullie voor me dat het weer een beetje meewerkt?

Op safari

Zaterdag 24 juni, Reisdag van Mosjøen, Helgeland naar Namsos

9-16 graden

Zon op: 01:00

Zon onder: 23:59 uur

Duur van de dag: 24 uur

Dagstand: 340 km.

We zitten inmiddels onder de poolgrens en nog gaat de zon niet onder. Het blijft de hele nacht licht. Er zijn eindelijk dikke gordijnen in de kamer van het hotel. Maar er zijn twee ramen….en maar gordijnen voor 1 raam.

Helaas, het regent vanochtend, maar we hebben wel een heerlijk ontbijt in het hotel. En we natuurlijk pikken we twee appeltjes mee voor onderweg. Want die zijn hier hartstikke duur.

Zal ik maar weer beschrijven hoe mooi, schitterend en prachtig de route was? Het wordt saai… Jammer dat het weer niet meezit, maar je kunt niet alles hebben toch? Toch besluiten we om de langere route via de kust te nemen. Er zit 1 veerverbinding in deze route.

In de rij voor de veerboot stellen we op in rij twee. Het is inmiddels droog geworden en zoals gewoonlijk begint het in de middag beter weer te worden. Hier ontmoeten we onze reisgenoten weer. Inmiddels ga ik ze superreisgenoten noemen, want het is gewoon hartstikke leuk dat we deze mensen hebben mogen ontmoeten. Vlak bij de veerboot zitten twee vossenjongen vlak bij het water.

Het oprijden vind ik echt heel spannend. Via een heel krap bochtje naar links en dan meteen heel steil naar boven en gelijk remmen want onze auto is de laatste, dus ik moet hem op het beweegbare deel parkeren. Hartstikke steil. Maar het ging prima.

Na de overtocht ben ik wel toe aan mijn o zo broodnodige kop koffie. We stoppen bij de eerste mogelijkheid na de veerboot en daar zien we onze reisgenoten Cor en Antoinette ook terug. We drinken gezamenlijk in een knus een kneuterig koffiehuisje.

We vervolgen de reis. Inmiddels wordt de sneeuw op de toppen steeds minder, tot we langzaamaan geen sneeuw meer zien. Het is weer duidelijk taigagebied. Prachtige dennenbomen. Die niet zoals bij ons alleen wat groen hebben aan de bovenkant. Deze zijn helemaal vanaf onder overdekt met dikke takken. Opeens spot ik rechts in een bocht een grote eland, een stier. Omdat hier toch helemaal niemand op de weg aankomt rijd ik gewoon een stuk achteruit. Fred moet de foto’s nemen want het is aan de rechterkant. Hij is echt prachtig! We zitten daarna nog een hele tijd als twee kleine kindjes te glunderen van plezier!

Onderweg komen we de prachtigste watervallen tegen. Enorme hoeveelheden water donderen honderden meters met een enorme gang naar beneden. Ik vind watervallen zo ontzettend mooi. Maar het is moeilijk om te stoppen want bijna altijd is dit in een helling of een bocht met vangrails. Een paar keer is er min of meer plek in de berm en dan moet er natuurlijk gelijk gestopt worden. Dat is maar goed ook want omdat het geen stralende dag is en het in de ochtend vooral geregend heeft, stoppen we minder vaak dan op een stralende dag, waarbij welk uitzichtpunt erom roept om bekeken te worden. Regelmatig staan er waarschuwingsborden voor de elanden en het is net alsof we op safari zijn. Rijden en spotten en rijden en spotten.

We komen aan in Namsos. Een heel knus huisje met mooi uitzicht op het water. Een paar honderd meter verder ligt het ‘vliegveld’. Af en toe komt een Cessna voorbij scheren over het water. Ik stel na het uitladen van de bagage voor om ‘in de benen te gaan’, dat betekent even een stuk wandelen. Fred sputtert tegen en als Antoinette en Cor zin hebben in een borrel, wint Fred. De wandeling blijft uit.

We hebben nog een hele gezellige barbecue en genieten van het opklarende weer, het gesprek en van het prachtige uitzicht. We zijn simpelweg bofferds in dit leven!

In het zonnetje

Vrijdag 23 juni, Reisdag van Fauske naar Mosjøen, Helgeland

8-20 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: 01:00 uur

Duur van de dag: 24 uur

Dagstand: 323 km,

We nemen heel gauw afscheid van het huisje in Fauske. Het bed was vreselijk. We hebben allebei slecht geslapen. En het was hartstikke licht in het hok. De gordijntjes hier zijn drie keer niks. Naast ons, in het aangrenzende huisje, zijn 3 mannen neergestreken en je kan elke wind, plas en boer van ze horen. Bah… gauw wegwezen. Bij een prachtige picknickplek eten we ons ontbijtje aan de overdekte picknicktafel. Vandaag kunnen eindelijke de dikke sokken en lange broek uit. Jurkje en slippers aan: het is een stralende dag en het belooft een fijne temperatuur te worden. Straks bij de poolcirkel op de hoogvlakte zie ik wel of het te koud is.

Onderweg kopen we alvast lekker brood voor de lunch en verder genieten we van de mooie rit.

Voordat we de poolcirkel bereiken is de temperatuur inmiddels 16 graden. Maar we gaan nu omhoog en omhoog, totdat we weer in de sneeuw rijden en een prachtige hoogvlakte oprijden, de Saltfjellet. De natuur is ruig, leeg en straalt eenzaamheid uit. Hier is de poolcirkel en we stoppen natuurlijk even voor een Kodakmomentje. Het is hartstikke koud (8 graden met poolwind) en ik schiet op de parkeerplek gauw een broek en bergschoenen aan. Er is een soort vlakte waar veel mensen stenen achterlaten en torentjes hebben gebouwd van stenen, zgn. steenmannetjes.

Vlak voor het stadje Mo I Rana verlaten we de E6 en pakken we een omweg langs de fjorden. Dit is weer onderdeel van de kustroute, de RV17. Als we de hele etappe zouden rijden over deze weg vandaag zouden we twaalf uur onderweg zijn en bovendien de poolcirkel op de veerboot bereiken. We kiezen daarom voor een deel van de route.

We maken een flinke stijging naar de top van een berg en ik val in herhalingen, ik weet het, maar dit is zo ontzettend mooi. Dit kun je niet uitleggen. Misschien was deze beklimming wel de mooiste die we ooit hebben gedaan.

We genieten kostelijk van onze lunch, bovenop een berg, ver van de bewoonde wereld. Heerlijk buiten in het zonnetje. Het leven is fantastisch.

Bij de veerpont staan onze reisgenoten direct achter ons in de rij en het is gelijk weer gezellig. Na de overtocht, kostelijk in het zonnetje, zonder jas, rijden we verder over de kustroute. Onderweg komen we borden tegen waarvan de Noorse tekst lijkt op een wegopbreking over 23 km. Op de kaart zie ik dat er nog zijweggetjes genomen kunnen worden, dus ik raad aan om door te rijden. In het ergste geval moeten we weer terug. En ja hoor, we konden weer terug. Er was een deel van de berg ingestort, vlak voor de zijweggetjes.

Het was even puzzelen hoe we dan in hemelsnaam door moesten naar Mosjøen. Maar er staan onverwachts borden bij een weg die we niet op de kaart tegenkomen. Er blijkt een hele nieuwe weg te zijn, die ook nog niet voorkomt in de navigatie. Dat scheelt echt een heel eind omrijden. Via een camerasysteem worden kentekens geregistreerd van auto’s en campers. Je krijgt dan vanzelf een rekening thuis voor de tol. Motorrijders mogen door, zonder tol te betalen.

Via een gloednieuwe tunnel van bijna 11 kilometer (ja, ik was de bofferd weer achter het stuur L) bereiken we uiteindelijk weer de doorgaande route.

Dit keer is een hotel voor ons gepland. even lekker comfortabel. Ontbijt wordt verzorgd. We gaan in Mosjøen een keertje uit eten, met een heerlijk biertje erbij. Wel verdiend na deze rit zou ik zeggen. Fred vraagt mij wel vriendelijk of ik alsjeblieft voorzichtig wil nippen van het biertje. We tikken ruim 17 euro neer voor twee biertjes!

De plaatselijke vikingen zitten lekker te pimpelen. Het ene biertje na het andere wordt achterovergeslagen. Zo te zien zijn ze vrijgezel en zullen ze dat ook blijven denk ik zo. Ze hebben de ontwikkeling en evolutie van de mensheid sinds de vikingtochten duidelijk overgeslagen.

Inmiddels zijn we eigenlijk best moe en we gaan lekker een uurtje lezen en dan vroeg onder de wol.

Van Noord naar Zuid

Donderdag 22 juni, Reisdag van Svolvær, Lofoten naar Fauske

9-20 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Dagstand: 189 km, 259 inclusief overtocht

Vandaag moeten we afscheid nemen van de wondermooie, prachtige, indrukwekkende Lofoten. We hebben de boot van 08:15 uur besteld.

Bij de rij voor de boot staan er twee motoren voor ons met kenteken uit Spanje. Ik stap uit om een praatje te maken met de mannen. Zij komen uit Barcelona, Catalanen dus, en zijn eind mei vertrokken voor een reis via allerlei landen in het Oostblok, Rusland, Polen, Finland, Noordkaap en zij gaan via Nederland en Engeland weer terug naar het zuiden. Ze rijden ongeveer 400-500 km per dag en slapen in hotels. Dat wil ik natuurlijk wel allemaal weten. Want, zoals de heren zeggen, ze willen wel schone kleding aan na de rit en in schone bedden slapen. Bij sommige bikers die je tegenkomt wil je maar liever niet weten hoe lang zij dat pak aanhouden. Op de campings zie ik ze de hele dag erin lopen.

Vorig jaar hebben zij een toer rond de wereld gemaakt en zijn in Zuid Korea, Japan, China, Argentinie, Machu Pichu, Canada en ik weet niet waar overal geweest. De heren zijn 66 en 71 jaar. Toen ik vroeg of zij getrouwd zijn en wat hun vrouwen ervan vinden bleek dat zij heel gelukkig met hun vrouwen zijn, die het fantastisch vinden dat zij dit doen. Zij weten niet of ze morgen nog in dezelfde conditie kunnen reizen, maar vandaag is een mooie dag. Kijk, ik hou zo van dit soort mensen!

Als de boot vertrekt twijfel ik even of ik bovenop dek kan staan zonder zeeziek te worden en nadat de boot een grote bocht voor een tussenstop op een eilandje heeft gemaakt gaat het goed. En wat is dit uitzicht fantastisch. Het is gelukkig droog, een graad of 10 en af en toe komt de zon door. Het is koud op dek, maar met een goede jas aan is het te doen. Dit uitzicht wil je gewoon niet missen, je wilt het opslurpen, bewaren en nooit, nooit meer vergeten.

Als de kustlijn verdwijnt gaan we even opwarmen binnen in de boot. De oversteek duurt 2,5 uur. De Barca-bikers komen ook binnen en zij gaan een beetje languit liggen op drie stoelen. Handen op hun stevige buik samengevouwen en na twee minuutjes liggen de stoere mannen heel tevreden samen te snurken.

Na de overtocht is het nog ongeveer 187 kilometer, maar de eindtijd valt wel op: zo’n 3,5 uur rijden. Veel tunnels op de route. En ik was zo’n bofferd dat ik veel tunnels in mocht rijden. Ik vond dat niet fijn. De tunnels hebben vaak bij de ingang al een soort bocht en versmalling. Je weet niet hoe het zicht is. En dan vind ik de maximum snelheid van 80 net iets te veel. Gelukkig zit er vaak niks achter me, dus ik pak mijn eigen snelheid. Soms zijn er strepen op het wegdek, soms alleen een middenstreep en soms helemaal niets. Soms zijn er flinke bochten. De verlichting is soms prima, soms heel slecht. Een tunnel van ongeveer 5 km ging behoorlijk steil omhoog. Het gekke is dat je in de tunnel geen referentie hebt hoe steil het is. Ik merkte het omdat ik fors moest terugschakelen. Het passeren van vrachtauto’s, autobussen en brede caravans vond ik een beetje eng. Ik was blij het eind van de tunnel te zien. De route gaat o.a. over een hoogvlakte in de sneeuw. Een paar keer stoppen we voor het uitzicht of om een banaan te eten. Maar het is eigenlijk te koud buiten.

Het huisje in Fauske is heel erg klein en simpel, maar wel schoon. De Noorse dame bij de receptie spreekt geen enkel woord Engels. Nou ja, we krijgen de sleutel met een nummer erop en ze wijst in een bepaalde richting. We vinden het wel. De reisgenoten hebben een huisje naast ons, maar dat huisje is echt heel vreselijk vies. Alleen is er qua kookgerei in ons huisje niet meer dan een (1) pan, maar dan zonder deksel. Daar moet je alle maaltijden mee kunnen koken. Afgieten van rijst of macaroni kan dus niet. Thee zetten kan niet. Er is niets om water in te koken. Het bestek en servies is een samenraapsel van van alles, inclusief scheuren en barsten. Als wij bij de receptie vragen om een pan met een deksel zullen ze dat gelijk in orde maken. Nooit meer iemand gezien. We moeten in een smal bed slapen, net iets breder dan een 1 persoonsbed. Anders werd het een heel smal stapelbedje (zonder beddengoed).

In de supermarkt in Fauske maar iets uitgezocht wat je niet hoeft af te gieten en wat in 1 pan kan. En morgenochtend gaan we onderweg ontbijten, want hier in dit huisje is het niet echt gezellig. En een kopje thee zetten gaat niet.

Uiteindelijk gaat in Fauske zelfs de zon nog schijnen en wordt het een lekker temperatuurtje. Het loopt op van 8 graden naar 20. We zijn zo blij. Het lijkt alsof we van het eerste voorjaarszonnetje zitten te genieten.

We ontmoeten na vier dagen onze reisgenoten weer en we drinken gezellig een wijntje in de zon. We delen al ons eten een beetje met elkaar. Zo simpel allemaal, maar dat maakt het juist erg leuk. Er gaan ook nog een paar worstjes op hun kleine bbq. Wat wil een mens nog meer! Het werd een erg leuke avond. We hebben ervan genoten. Een huisje verderop komt een Noors oud stel met een flinke aanhangwagen. Mevrouw is erg slecht ter been. Na een uurtje komt de man bij ons om een praatje te maken. Hij spreekt niets anders dan Noors. Maar wij begrijpen elkaar toch. De kaart komt erbij en hij maakt duidelijk dat hij in Zuid-Noorwegen woont en een huisje heeft in de Finnmark, vlak bij de Noordkaap waar zij in de zomer altijd twee maanden verblijven. Het is drie dagen rijden, met aanhanger, vanuit hun huis. Een hele onderneming dus voor die oudjes. Later komt hij weer en vertelt hij dat hij melk wil gaan kopen in het kampwinkeltje. Hij komt later terug: omdat er geen melk wordt verkocht heeft hij maar twee roomijsjes meegenomen. Altijd een plezier om te zien waneer mensen zo ondernemend blijven, ondanks de ongemakken van het ouder worden.

Dit is onze laatste avond boven de poolcirkel. En eindelijk zitten we nog laat in de avond buiten, in de zon. Morgen is het dus weer enige tijd donker.

De langste dag

Dinsdag 21 juni, verblijf op de Lofoten

9-13 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Dagstand: 281 km

Ondanks dat er vandaag niets speciaals op het programma staat zijn we toch bijtijds opgestaan. De Lofoten is echt een hoogtepunt op deze reis, dus daar moet zoveel mogelijk van genoten worden. Voor mij was het geen probleem om vroeg op te staan. Ik was al weer uren voor de wekker wakker door het licht de hele nacht.

Allereerst checken we waar de veerboot in Svolær vertrekt. Morgenochtend moeten we rond 07:30 uur al opstellen voor de boot. En het is wel zo makkelijk als we dan niet hoeven te zoeken. We konden uit drie veerverbindingen kiezen, maar hebben Svolvær gekozen. De andere twee waren echt een behoorlijk stuk uit de route. Omrijden is deze keer echt geen optie. Dan zouden we nl. bijna 14 uur moeten rijden (1080 km). En deze veerboot is maar een paar minuutjes rijden hiervandaan.

Als je de Lofoten gaat bekijken kun je een boottocht reserveren. Maar we hebben al een aantal keren gevaren en we gaan het liefste onze eigen gang. Dat betekent de route rijden naar het westelijke puntje en dan weer terug. Op de heenweg doen we geen sightseeing. Het is nog bewolkt en af en toe spettert het een beetje en het lijkt beter om op de terugweg te stoppen bij de mooie plekjes. Bijna op het westelijke puntje beland stoppen we in Nusfjord. De lucht is een beetje opengebroken, dus dat is mooi. Dit plaatsje staat op bijna alle ansichtkaarten van de Lofoten. Heel leuk om te zien. Daarna door naar Reine. Ook een vissersstadje en een prachtig uitzichtpunt van bovenaf. Dan nog even door naar het uiterste puntje, het plaatsje Å. Hier stopt de E10, want het eiland eindigt hier. Je kunt op het hele eiland prachtige wandelingen maken.

De mooie picnickmand van Jose was, goed gevuld, meegenomen. Kleedje was mee, dus wij waren klaar voor een picknick op een mooi uitzichtpunt. (E)-boeken waren mee om even een uurtje te ontspannen. Onderweg hebben we nog een paar van die heerlijke puddingbroodjes gekocht. We hebben het geprobeerd, maar helaas, er stond een straffe wind die zo koud aanvoelde dat we gauw ons broodje in de auto gingen opeten.

Op de terugweg hadden we dus dezelfde route. Maar dat maakt niet uit, want door de enorme rotspartijen en fjorden ziet het er andersom weer heel anders uit.

Lieve mensen, als je ooit in de gelegenheid mocht zijn en een van de mooiste plekken op aarde wilt bezoeken. Ga dan naar de Lofoten. Huur een rorbuer (vissershuisje) en geniet van de overweldigende natuur. Je kunt al het moois gaan bekijken met een kajak, kano of wandelend van rorbuer naar rorbuer. Je kunt ook gaan motorrijden of fietsen. Dat laatste zou ik niet doen, want de wegen zijn smal en er zijn hier toch wel veel campers. De fietsers moeten vaak afstappen omdat het te smal is.

De tocht van vandaag deed me erg denken aan de Ring of Kerry in Ierland. Iedereen rijdt bijna dezelfde route en op alle uitkijkpunten staan wel mensen te genieten van de mooie omgeving. Het is gewoon alsof je constant in een ansichtkaart rijdt.

In het huisje stookt Fred gauw de kachel op. Want het is behoorlijk fris buiten. In Nederland wordt een erg warme nacht verwacht lees ik. Sterkte allemaal…