Maandag19 juni, verblijf Stokmarknes, excursie naar Andenes

8-12 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Dagstand: 270 km, 4 uur en 15 minuten reistijd.

Eindelijk eens lekkere dikke, gevoerde gordijnen om die grrrr…. middernachtzon buiten te houden. Ik sprak vandaag een Zweedse man, die uitlegde dat zij de middernachtzon gebruiken als extra energiebron. Ze slapen heel kort, maar in de winter wordt er veel geslapen. Nou, ik kan sowieso weinig slapen, dus dit klimaat is niks voor mij.

Deze keer moesten we echt heel vroeg op: Om 09:00 moesten we in Andenes aanwezig zijn en het blijkt 120 km verderop te zijn. Dat is ruim 2 uur rijden. We krijgen dit keer ontbijt en wij mogen extra vroeg, dus om half zeven zaten we aan een bakkie thee. Het brood is hier heel anders dan wij gewend zijn. Een bruine boterham is echt bruin en behoorlijk droog. Ik kreeg het zo gauw allemaal niet weg. Maar ik was gewaarschuwd: om zeeziekte te voorkomen moet je een volle maag hebben. Dus maar braaf doorgekauwd.

Het was weer een prachtige rit, het zonnetje kwam tussen de wolken door, maar we durfden niet te stoppen. Je betaalt een bak geld voor zo’n excursie en dan wil je natuurlijk niet te laat komen. Gewoon lekker rustig gereden.

In Andernes, een centrum dat gespecialiseerd is op onderzoek naar potvissen, helemaal op het noordelijkste puntje van de eilandengroep Vesterålen, kregen we eerst een rondleiding door het museum. Dat deden ze erg leuk en het was boeiend. Vooral de verhalen over de potvissen en de orka’s. De potvissen die hier voorkomen zijn alleen mannetjes. Ze zijn rond de 18 – 20 meter groot. Juist hier, omdat er een diepe trog is voor de kust waarin ze kunnen duiken tot 1500 meter. De vrouwtjes verblijven in tropische wateren. Gelijk hebben ze. Er gaan af en toe een paar mannetjes naar de tropen. De rest blijft achter. Niemand weet waarom.

In hun 5 meter grote kop hebben zij een groot orgaan dat is gevuld met een dikke vloeistof. Dit orgaan gebruiken zij voor hun echolocatie. Zij kaatsen een geluid uit en via de onderkaak komt het geluid terug en weten zij precies waar hun soortgenoten of hun prooi zijn. De walvisjagers dachten vroeger dat zaad in de hersenen wordt aangemaakt vandaar de algemene naam ‘ sperm whale’.

En zo waren er nog veel meer interessante dingen.

Aan boord hoefden we dit keer niet in poolpak. Het was wel koud, maar lang niet zo koud als bij de Noordkaap. Pas na een uur kreeg ik koude handen en gingen de handschoenen aan.

Onderin het schip zit apparatuur waarmee ze de walvissen kunnen opsporen. Hun klikgeluiden waren op dek ook hoorbaar gemaakt. In totaal hebben we drie potvissen gezien. Je moet niet denken dat zij net als bultruggen sprongen maken en dat je veel van de vis kan zien. Je ziet vooral het spuitgat (hun neusgat) en na een tijdje gaat de staartvin verticaal, dit is het moment dat ze gaan duiken in de diepte.

De boordlui wisten precies waar wij ze ongeveer omhoog konden zien komen. De momenten waren kort en iedereen stond natuurlijk met de camera’s in aanslag. Ik durfde echt niet bovenop aan de voorkant. Ik word nl. heel snel zeeziek, en niet zo’n klein beetje. Maar…. Ik had hele goede tips gekregen. Mensen niet aankijken, maar altijd naar de horizon blijven kijken bijv. en niet naar beneden gaan kijken als je ziek wordt. Kijk, en dat deed ik dus altijd. Verder nooit, maar dan ook nooit ‘chimpen’: je foto’s terugkijken op je schermpje. Dan gaat het gelijk fout. Er waren een aantal helden die dachten dat zij dat wel konden. Maar die zaten al snel daarna met een zakje in een hoekje groen en geel te kijken. Verder kreeg ik een gemberpilletje. Volgens de boordlui wordt er onderzoek gedaan bij astronauten met gember en dat zou heel goed werken. Hoe dan ook. Ik had nergens last van. Pffffff, daar was ik toch wel erg opgelucht over.

Jammer, er waren geen orka’s vandaag. Maar dat maakt niet uit. Het is geen National Geographic en dit was fantastisch.

Het was mogelijk om met de auto van het museum naar het schip te gaan. Maar omdat het maar 1 km was gingen wij lekker lopen. Maar op de terugweg kwam er een bak regen naar beneden. Niet normaal. De jassen zijn waterdicht, maar verder waren we helemaal doorweekt. Eerst maar een kop koffie gedronken en de bui verder afgewacht. Het werd er niet veel beter op, dus maar even naar de supermarkt. Dan hadden we dat ook alvast gehad. Daarna begon het langzaam iets droger te worden.

De terugrit hebben we gedaan over de mooie route langs de westkant. Het was inderdaad ongelooflijk mooi. En weer: Ahhh, ohhh, bij iedere bocht. Ik kan het echt niet laten. Het is overweldigend. Daarom gaan we morgen niet met de pont over naar de Lofoten (55 km totaal), maar nemen we de lange route en rijden (175 km) langs de kustlijn. Dit keer heeft Fred de hele rit gereden. Ik offerde mij graag op dit keer.

Ondanks het rot weer heb ik een paar foto’s gemaakt, waarvan ik eigenlijk stiekem vind dat dit de mooiste tot nu zijn. Als er ook maar een klein beetje licht door de wolken komt is het eigenlijk mooier dan een hele blauwe lucht (tenminste, dat maak ik mezelf wijs om niet te chagrijnig van het weer te worden). Daarom een verzoekje:

Als er liefhebbers onder jullie zijn, zouden jullie dan een 1, 2 of 3 willen stemmen op de foto’s van vandaag (in de fotoserie ‘Andenes’) Dat zou ik erg leuk vinden. Ik ben zo benieuwd! 1 is natuurlijk de topper.

Er zitten ook een paar panorama foto’s bij en die zie je pas na openen.

Zo, nu even genieten van de ‘avond’ en van het prachtige uitzicht vanuit het huisje op het fjord. Glaasje wijn is inmiddels klaargezet. En we zijn nog even in gedachten bij Rob, die plotseling een hele zware operatie morgen zal ondergaan. Wij denken aan je!