Maandag 12 juni, reisdag van Arvidsjaur van Enontikio (Fins Lapland naar Honningsvag, Noordkaap, Noorwegen

Dagafstand 492 km,

7 - 4 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Welcome to the end of the World! Zei de receptioniste bij aankomst op de camping vlak bij de Noordkaap. Wat een indrukwekkende rit hebben we gereden, on-ge-loof-lijk!

Het begon in Finland met een rit door de Finnmarken. We zijn een klein stukje van de route afgegaan om een Sami nederzetting te bekijken. Er zou een offersteen te bewonderen zijn. Het weggetje ernaar toe was prachtig, heel desolaat. Maar er was eigenlijk niks te zien. Behalve een stuk of 10 huizen met vooral heel veel troep erom heen. Volgens mij zin de Sami familie van de zigeuners en woonwagenbewoners. In het land zie je hier en daar wat houten bouwwerken. Ze trekken daar naar toe voor de rendieren en gooien een zeil over het houten bouwwerk en ze zetten een caravan erbij. De rest van hun enorme rotzooi laten ze achter rond het huis, om vervolgens nooit meer op te ruimen (denk ik tenminste).

De Finnmark rijden we verder door in Noorwegen. Op de hoogvlakte zien we veel sneeuwresten en nog meer ijsmeren en zelfs helemaal bovenop de berg behoorlijke rivieren. Het water kolkt er in duizelingwekkend tempo doorheen. Kun je nagaan hoe snel dat beneden in de grote rivier gaat. De enorme kracht van het water wordt in het land gebruikt als ‘witte stroom’. Zal Trump wel aanspreken. Op het ijs op de meren zie de rijsporen van de sneeuwscooters. In de winter is het bevroren water gewoon een weg geworden. Er zijn geen naaldbomen, alleen berken en die zijn er in een bonsai-uitvoering. Tussen de 80cm en 3 meter hoogstens. En dat zijn echt oudere bomen. Blad zit nu in juni nog in de knop verstopt.

Beneden is er weer gemengd bos en zijn de berken weer normale hoogte en staan ze bijna volop in blad.

Een klein misverstand ontstaat in de auto over wel of niet stoppen in een stadje, maar dat is gelukkig al heel snel uit de lucht. Zoals een dierbare vriendin van ons altijd zegt: ‘alles wat je voor het eerst ziet is nieuw, de rest maakt niet uit’. En wat lief dat Fred de auto ineens stil zet bij een paar grote stenen. Hij begrijpt het kennelijk dat ik zwerfkeien wil fotograferen (of accepteert het, hahaha). Luister maar eens naar de Steen van De Dijk. Steengoed voorbeeld waarom deze stenen op de hoogvlakte gefotografeerd moeten worden. Het is eenzaam en heel koud op de hoogvlakte, dus een picknick zit er niet in. Zelfs de koffie in de thermosfles is koud geworden.

Maar we drinken de allerlekkerste, speciaal gekookte koffie, in Karasjok (Noorwegen) in een Samicentrum. In een grote tent bij een houtvuur is het heel aangenaam. We treffen onze schaduwreizigers hier ook en we drinken samen bij het vuur de heerlijkste koffie die we tijden hebben gehad.

De route gaat naar Lakselv. Voordat we Enontekio uitreden hebben we voor de zekerheid de tank weer volgedaan. In Finland is er een vreemde manier van tanken en het duurde even voor we het door hadden. Probleem zat er in dat ik wel een bonnetje wil omdat ik alle brandstof kan declareren J . Uiteindelijk was het simpel, maar je moet het maar net weten… Een Fin die ook bij de automaat moest wachten zonder enkel probleem en vond het geen probleem dat we een beetje stonden te stuntelen.

Zweeds en Noors kunnen we nog een heel klein beetje begrijpen, maar Fins? Nee, daar is echt helemaal niets van te maken. Mijn leraar Latijn zei vroeger als je Latijn kent kun je alle talen herleiden. Yeah, right…

In Lakselv is 1/3 van de tank alweer leeg, door het vele stijgen en dalen. En als ik zie dat er in dit plaatsje met amper 20 huizen wel 3 tankstations zijn beslis ik om de tank toch maar weer vol te gooien. We belanden tenslotte straks aan het einde van de wereld…

Gelijk van stuur gewisseld en dat is maar goed ook, want er valt zo veel te zien nu de route langs de Polsangerfjorden gaat. Dat gaat nooit goed als ik rijd… Heel erg indrukwekkend, vooral na de splitsing met de weg naar Alta. Enorme leisteinplateaus. Wat voel je je dan klein in de wereld.

De eerste van een serie tunnels is gelijk de spannendste. Uitgehakt in de rotsen, met slecht licht en erg smal. Fred rijdt en zijn oogprobleem (MD) is nu een obstakel. De volgende tunnels zijn een stuk beter en ondanks dat we telkens ervoor zorgen dat er niemand voor of achter ons rijdt, rijden we per ongeluk achter een vrachtwagen die een set extra lampen omhoog kan zetten. Dat was wel makkelijk. De een na laatste is de Noordkaaptunnel, 7 km, die onder het fjord doorgaat.

Deze route moeten we overmorgen weer een stukje terug. Het eind van de wereld is immers ‘enkele reis’. En daar verheug ik me nu alweer op. Wat een fantastische route. Je komt ogen tekort, vanwege het uitzicht op het fjord, de weg waarvoor je moet opletten en de rendieren die overal zijn en plotseling kunnen oversteken.

Regelmatig kom je een of twee motorrijders tegen. Respect: wij kunnen het stuur wisselen bij deze enorme afstanden. Zij niet. Maar nog meer respect (of eigenlijk zijn ze gewoon knettergek) voor de fietsers en de wandelaars. Van plaats naar plaats is het meestal ongeveer 130 km. De temperatuur is ‘ arctic’. Vandaag is dat 4 graden met een snijdende koude wind. Er zijn geen wandelpaden of fietspaden, dus ze moeten de Noordkaaproute fietsen/wandelen. Op de camping zie ik ook twee tunneltentjes staan, tussen de enorme campers. Misschien ga ik ooit nog begrijpen waarom.

Wij zitten lekker met de kachel aan met een groot raam en terras met het prachtigste uitzicht en een keukentje. Hier zijn geen restaurants of kookplekken of picknickplaatsen. Er is niks (the end of the world).

Aangekomen in het huisje op de camping zijn we zo blij verrast met het mooie uitzicht op de besneeuwde bergen. Stel je bij een camping niet zo iets voor wat wij kennen. Dit is gewoon op de desolate toendra, tussen de rotsen. Vlakbij is een waterval, deels in ijs en sneeuw. Dat moet natuurlijk op de foto. Grijsfilter, statief en 105mm! (ok 50 gaat stiekem ook mee). Alleen nog even wachten op wat tekening in de lucht. Nu is de lucht helemaal wit, dezelfde kleur als de sneeuw.

Fred ligt even bij te tanken (tukkie doen) en na het eten gaan we op weg naar DE NOORDKAAP BIJ MIDDERNACHTZON.Dit is nog een half uurtje rijden hiervandaan, langs het fjord. En dan zijn we op het uiterst noordelijke puntje van Europa beland. Vanaf daar gaat de reis Zuidwaarts!

Godallemachies, wat zijn we ver weg van jullie allemaal!