Maandag 12 juni, reisdag van Arvidsjaur (Zweeds Lapland) naar Enontikio (Fins Lapland

Dagafstand 560 km,

12 – 22 graden

Zon op: Middernachtzon

Zon onder: Middernachtzon

Duur van de dag: 24 uur

Je zou zeggen dat het dodelijk saai is om zo veel kilometers door bomenlandschap te rijden. En dat is het ook…helemaal niet! Na elk heuveltje of bocht is er weer een ander soort uitzicht. Het landschap verandert van hoge oerbossen in taiga, in moeraslandschap en in toendra.

Toen we om 07:15 uur wegreden was het fris en licht bewolkt. Na een kwartier begon het weer te regenen. Nou, kom op, dacht ik, toch ervan genieten! En ja hoor al gauw brak de zon door en bleef het de rest van de dag stralend blauw. Na een uurtje rijden passeerden we de Poolcirkel, die met witte keien is aangegeven. We stappen uit voor een kopje koffie uit de thermosfles en van die heerlijke Zweedse zoete broodjes.

De souvenirswinkel laten we links liggen. We hoeven echt geen certificaat van het passeren van de Poolcirkel. Vanaf hier is het 24 uur per dag licht. Overdag zijn wel de temperaturen een stuk hoger.

Heel vreemd: de temperatuur is best lekker, rond de 20 graden. Maar toch voel je een soort van kou er door heen. De mensen hier vinden het blijkbaar tropisch warm. Ik vind een vestje aan wel aangenaam, maar ze lopen hier in hele dunne hemdjes en ultra korte broeken. Gisteravond waren de plaatselijke kinderen in het meer aan het zwemmen. Het water is hartstikke koud!

Scanbrit heeft nog geprobeerd om iets van bezienswaardigheden onderweg te beschrijven, maar ze kunnen niet veel meer dan benoemen van een kerkje of een museum. Er was ook een waterval te zien, maar die lag behoorlijk ver uit de route. Jammer, want ik houd zoveel van watervallen.

Wel beschrijven ze een optionele route door een natuurpark in Finland, net zo groot als de provincie Utrecht. En die nemen we natuurlijk. Bij toeval zien we een verscholen zomerhuisje staan. Er staan er hier heel veel omdat er veel wordt gevist. We moesten een klein stukje in de achteruit, maar dat was de moeite waard. Het huisje ligt aan een meer en precies dat deel van het meer is helemaal bedekt met ijsschotsen. Met de zon erop, de stralende blauwe lucht en het blauwe water is het een plaatje. Verderop is alles gewoon water.

Ook zien we in het landschap nog veel hopen sneeuw liggen. Heel merkwaardig dat het niet wegsmelt bij een temperatuur van ruim boven de 20 graden. Misschien omdat de ondergrond nog koud is??? Ook naast ons huisje ligt een hoop sneeuw, die niet eens een druppeltje smeltwater vertoont.

Het huisje is piepklein, maar veel gezelliger dan de vorige, dat was een soort kazerne. Je kon zien daar dat men goed zijn best had gedaan om het zo ongezellig mogelijk te maken. Vanuit de kamer hebben zicht op een meer en op niet zo hoge bergen die bedekt zijn met een beetje sneeuw.

We hebben eindelijk de Nederlandse ‘schaduwreisgenoten’ ontmoet. Bij de boot in Kiel stonden ze in de rij naast ons en bij elke overnachting zien wij hun auto ook weer staan. Dat dachten ze dus ook als ze ons zagen. Zij reizen als een schaduw met ons mee. Wij keken allebei op bestemming stiekem of de schaduwreizigers er ook al waren. Kennelijk maken zij dezelfde reis. Daarom ben ik maar even een handje gaan geven toen ik ze zag.

Morgenochtend (het is in Finland een uurtje later) hoeven we geen ontbijtspullen uit te pakken. We hebben hier een ontbijtbuffet. We zijn dus zo weer ingepakt en dan gaan we toch echt op weg naar De Noordkaap. Ongelofelijk dat we zo’n eind weg zijn.